Ineens ben je het. Mantelzorger. De komende dagen nemen Iris, Renee en Afke je mee in hoe zij dat beleven en hebben beleefd. Drie verhalen over mooie en moeilijke momenten, hoop en angst. In deze aflevering ontmoeten we Iris. Ze is negentien jaar oud, studeert en zorgt voor haar zieke vader die uitgezaaide lymfklierkanker heeft.
Waarom mantelzorg je?
'Ik weet niet of ik mantelzorg. Ik vind het gek om mijzelf zo te noemen. Ik heb er niet voor gekozen en mijn moeder doet het meeste eigenlijk.'
Hoe lang zorg je al voor je vader?
'De eerste keer dat mijn vader ziek werd was ik 11 jaar. Nu ben ik 19 en is de kanker teruggekomen.'
Wat doe je?
'Ik probeer vooral om mijn ouders niet tot last te zijn zodat ze zich ook niet nog eens om mij zorgen hoeven maken. En ik moet altijd bereikbaar zijn. We laten mijn vader liever niet meer alleen thuis, dus soms blijf ik thuis zodat mijn moeder even weg kan. Ik rijd mijn ouders naar ziekenhuisbezoeken. Als mijn vader in het ziekenhuis ligt ga ik tussen mijn colleges door bij hem op bezoek. Het ziekenhuis staat tegenover het gebouw waar mijn opleiding is. Die bezoekjes zijn fijn. Mijn vader en ik hebben hetzelfde gevoel voor humor. Hij is heel erg ziek, maar we lachen nog veel samen. Ik ben blij dat ik iets kan doen. Als er bezoek is zorg ik voor koffie. Ik kook, help hem met opstaan en ik haal soms zijn medicijnen. En ik heb een keer 112 gebeld toen ik een klap hoorde boven en mijn vader op zijn slaapkamer vond. Hij had een longembolie en lag op de grond. Die geluiden en beelden gaan niet uit mijn hoofd.'
Mooiste moment
'Met Oud en Nieuw lag mijn vader in het ziekenhuis. Ik wilde graag naar een feest, maar wilde mijn ouders ook niet alleen laten. Het voelde ergens verkeerd om feest te vieren terwijl mijn vader doodziek in het ziekenhuis lag. Mijn moeder wilde dat ik thuisbleef. Mijn vader zei: “Ga!” Toen ik naar de uitgang van het ziekenhuis liep en nog even via de binnentuin omhoog keek, zag ik mijn vader zwaaien met een witte zakdoek. Op zijn hoofd een hanenkam, die had een verpleegkundige gemaakt met scheerschuim en de laatste pluisharen die hij nog had. Dat was om mij aan te moedigen. Toen pas durfde ik te gaan.'
Moeilijkste moment
'Ik voel me, op een bepaalde manier, nergens thuis. Mijn vrienden zijn erg lief maar begrijpen niet echt hoe het is om met een zieke ouder te leven, ze zijn met hele andere dingen bezig. Ik moet vaak afspraken op het laatste moment afzeggen. De wereld van mijn ouders draait om de ziekte van mijn vader, zij zijn samen aan het overleven terwijl ik juist het leven wil ontdekken. Daar voel ik me soms schuldig over, helemaal als ik hun verdriet zie. Dan zou ik willen dat ik de tijd terug kan draaien. Ik vond het moeilijk om de opleiding waar ik was ingeloot, aan de andere kant van het land, op te geven en dichtbij huis te gaan studeren zodat ik thuis kon blijven wonen.'
Grootste angst
'Dat ik mijn aandacht niet meer bij mijn opleiding kan houden en vakken niet haal of uitval. Ik wil mijn opleiding en thuis gescheiden houden. Het is fijn dat er een plek is waar de ziekte van mijn vader niet bestaat. Maar mijn allergrootste angst? Aan de ene kant dat dit nog heel lang gaat duren en aan de andere kant dat er ooit een eind aan komt.'
Wens
'Dat mijn vader beter wordt. Ook al weet ik dat dit niet kan.'
Dinsdagavond 24 januari organiseert Carend een webinar over mantelzorg. Het is voor iedereen toegankelijk en er zijn geen kosten aan verbonden. Wie goede palliatieve zorg wil bieden heeft ook aandacht voor de naasten van een patiënt. Wat betekent het voor een mantelzorger om voor een dierbare, in de laatste fase van zijn leven, te zorgen? (zie ook het indrukwekkende stripboek Naasten) Hoe kun jij mantelzorgers op de kaart zetten binnen je organisatie? En wat voor boodschap hebben mantelzorgers voor zorgprofessionals? Ben jij erbij dinsdag? Je kunt je hier inschrijven.
Zwart-witfoto van Renee Olmsted via Pixabay