Toen ik haar verhaal hoorde, proefde ik de smaak van wanhoop van haar bestaan bijna letterlijk op mijn lippen. Want ze was dakloos geworden door omstandigheden, zoals dat voor elke mens die dakloos is misschien wel opgaat. Het leven heeft soms onprettige verrassingen in petto.
Haar verhaal leest als een vicieuze cirkel van ellende en een goede en snelle oplossing leek welhaast onmogelijk. Een woud aan narigheid moest voor haar ontward worden. Er werd naarstig een plekje voor haar gezocht. Waar ze thuiszorg kon ontvangen of tijdelijk kon verblijven. De daklozenopvang in de nacht en de mogelijkheden om overdag ergens te verblijven, sloten niet helemaal op elkaar aan. De tussenliggende uren verbleef ze op straat, met haar immer aanwezige zorgvraag. Vierennegentig telefoontjes waren er gepleegd, om een plek te vinden voor deze onfortuinlijke, jonge vrouw. En ik voegde daar nog een aantal belletjes aan toe.
Wat een verdrietig, en vooral pijnlijk eenzaam bestaan.
Ik droeg haar verhaal met me mee en kon me er in de verste verte geen voorstelling van maken hoe het moest zijn om dakloos te zijn. Het leek me vooral heel erg gruwelijk dat zij die eigen plek niet had.
Een warm, droog en veilig thuis. Met een knusse stoel bij het raam om gewoon maar wat te mijmeren als ze zin had. En een warm bed, met een malle dekbedhoes erop, die haar zou laten glimlachen bij het slapen gaan. In plaats van elke dag maar weer op zoek te moeten naar een plekje, om haar ogen veilig te kunnen sluiten.
Mijn thuis is die ene plek op deze aardbol die zo heel erg van mij is. En van de bank, maar dat detail negeer ik graag. Ik voel me er veilig. Daar kan ik me heerlijk opkrullen in mijn eigen coconnetje.
Thuis zat ik dagenlang in die fijne stoel bij het raam toen ik even niet meer wist hoe ik verder moest. Het is de plek waar mijn prachtige dochters opgroeiden en samen joelend door het huis draafden. En waar ik de liefde vierde, en soms vol hartstocht en boosheid met de deuren smeet. Maar het is de enige plek op de hele wijde wereld waar ik wil zijn als ik ziek ben, verdrietig of bang.
De knusse omhelzing van dat thuis voelt extra fijn als je een poosje noodgedwongen ergens anders bent geweest. In een ziekenhuis bijvoorbeeld, of op een revalidatieplek. Vraag het aan iemand die herstellende is van wat dan ook, wat ze het liefste willen, en het liefste is dan bijna altijd gewoon naar huis.
Die magische plek op deze grote aarde, die zo helemaal alleen van jou is. Soms is dat alles wat je nodig hebt.
Dus gooide ik links en rechts wat lijntjes uit, en hengelde me suf. Ik pleitte en smeekte maar liep overal tegen spreekwoordelijke betonnen muren aan. ‘Onmogelijk en het kan niet,’ hoorde ik die dag veel te vaak. Het is ongelofelijk verdrietig om aan het eind van de dag geen goed nieuws te hebben. Die dag vond ik die boodschap extra pijnlijk en ik denk nog regelmatig aan haar en aan de waanzin van haar bestaan.
Ik weet het, je kan niet vergelijken, maar ik telde mijn zegeningen. Ik was wel even zoet, want ik heb er ongelofelijk veel.
Alle verhalen die Cynthia Poen, verpleegkundige en auteur, met veel liefde aan het papier toevertrouwde, zijn inmiddels gebundeld tot een prachtig boek.
Wat zijn de belangrijkste problemen in de palliatieve fase die bij dak- en thuislozen voorkomen? Hoe beïnvloedt eventuele verslavingsproblematiek het voeren van een effectief palliatief beleid? Waar vindt de palliatieve fase plaats en hoe is de zorg geregeld? Wat is er nodig om palliatieve zorg voor dak- en thuislozen te verbeteren? Margriet Wieles, Verpleegkundig specialist in Hospice Kuria te Amsterdam en Tom Matthews (huisarts en straatarts) nemen je dinsdagavond 24 oktober mee in de palliatieve zorg voor dak- en thuislozen en gaan uitgebreid in op bovenstaande problematiek tijdens het webinar 'Palliatieve zorg voor dak- en thuisloze patiënten'. Meer informatie en inschrijven kan hier (het webinar kan na inschrijving eventueel teruggekeken worden op een ander moment).
Foto: Kansfonds