Je voelde je iets beter door de bestraling en de chemo en wilde weer aan het werk. Als zelfstandig ondernemer baalde je ervan dat je je klanten al weken niet kon helpen. Jouw behoefte om weer terug te gaan naar ons normale leven was herkenbaar. Het leven voordat we te horen kregen dat je mogelijk nog maar een paar maanden te leven zou hebben. Je zette je schouders eronder, ‘ik voel me nu goed, ik wil er tegenaan, hoezo kan ik niet genezen?’
Ik zat er iets anders in, had de statistieken bekeken en realiseerde me dat iedere dag ons dichter bij het einde bracht. Ik opperde om voortaan de vrijdagen vrij te houden, zodat we lange weekenden leuke dingen konden doen. Je had geen bucketlist, maar wilde heel graag weer een keer uit eten, of een tochtje maken met de cabrio. En dat laatste planden we direct. Tijdens een mooie tocht door het Limburgse landschap en genoten volop van de wind door onze haren en de prachtige omgeving. Gek eigenlijk dat we op zo’n dag het doemscenario konden parkeren om volop in het moment te leven. Een moment zoals we dat vaker hebben gehad, maar nu extra intens beleefden. Omdat we ergens, onbewust, allebei wisten dat dit ook de laatste keer kon zijn. We stopten onderweg bij een kudde prachtige koeien van een soort die je vaker in Zuid-Europa ziet. Vanuit dit heuvelachtige landschap voelde het als een vakantie, wat een cadeau!
Tijdens de lunch in een restaurant met een prachtig uitzicht spraken we ineens over ‘straks’. Hoe het zou zijn als jij er niet meer bent en waar ik het meeste tegenop zag. Ik kon de tranen niet tegenhouden, wat stond ons nog te wachten? En waarom toch? Maar dat antwoord vonden we niet, het is een wrede speling van het lot. We hebben de verkeerde kaarten getrokken. Jouw kaart is het heftigst, je zult maar met je 55 jaar afscheid moeten nemen van het leven. Maar mijn kaart is ook pittig. Alleen verder moeten. Het was heel fijn dit met elkaar te delen, de bezorgdheid om elkaar te voelen, heel krachtig en liefdevol. Na dit emotionele moment vervolgden we onze tocht en verdwenen alle doemscenario’s weer naar de achtergrond. Het werd een dag met een gouden randje!
Ik realiseerde me hoe hard dit nodig was om overeind te blijven. Afleiding zoeken, herinneringen maken waar we nog samen op terug konden kijken, maar ook waar ik later met een glimlach en een traan aan terug zou kunnen denken. Wijmeringen maken, zo noemde ik het. Mijmeringen over ons. Bijzondere momenten die we met de wetenschap van het naderende afscheid nog samen konden beleven. In de weken die daarop volgen probeerden we meer van dit soort momenten te creëren. Het ene moment luchtig omdat het veel afleiding gaf, zoals de fotoshoot met onze honden, die negen van de tien keer net niet tegelijk in de camera keken. Het andere emotioneler omdat het ons confronteerde met de eindigheid, zoals tijdens het bekijken van onze trouwvideo.
En ook nu, terwijl ik leef in het ‘straks’, ben ik heel blij dat we zo onze wijmeringen gemaakt hebben. We zijn ondanks de ziekte niet vergeten om ook te genieten van kleine momenten. En maakten veel foto’s en filmpjes, waardoor ik die momenten nu weer terug kan halen. Hoe leuk jij was en hoe leuk we samen waren. Ik kijk ernaar met een lach en een traan en ben blij met wat we hebben gehad en hoe we deze zware weg samen hebben bewandeld.
Hedwig Passier is initiatiefnemer van wijmering.nl, een site voor ongeneeslijk zieken en hun partners, met als doel waardevolle herinneringen maken.
Foto: Solovyova