In gesprek met een lezer

Op zaterdagochtend 8 oktober las Ronald Udo (57), Managing director van PLIXXENT, een internationale producent van grondstof voor polyurethaan (denk aan bijvoorbeeld purschuim…) de [column](https://www.carend.nl/blog/een-deal-voor-de-zaak) van longarts Sander de Hosson ‘Een deal voor de zaak’. In die column het verhaal over een vrouw van midden zestig, getroffen door ‘een zeer groot hartinfarct. […]. De cardioloog is erg duidelijk: de dood zal onvermijdelijk binnen enkele dagen volgen, als het geen uren zijn.’ De vrouw zit in het bijzijn van haar man en twee volwassen zonen te werken op haar laptop, want er moet en zal voor morgen nog een deal gesloten worden. De Hosson volgt zijn intuïtie en wijst de vrouw op het feit dat er waarschijnlijk helemaal geen morgen meer is: ’U bent stervende, mevrouw. Dit is zo goed als zeker uw laatste avond met hen. Wellicht kunnen uw vingers, handen, hoofd bij hen zijn. Niet bij uw laptop en al helemaal niet bij een zakelijke deal.’ De woorden bereiken de vrouw, ze breekt en wordt opgevangen door haar gezin. De Hosson verlaat de kamer en leert de volgende ochtend uit de verpleegkundige statusvoering dat de vrouw in de armen van haar man ‘s nachts rustig is ingeslapen. Ronald Udo las de column via LinkedIn. Hij was de eerste die reageerde: ‘Controledrift? Passie voor je werk? Vasthouden aan routine? Of zo verweven geworden met je werk? En hoe dan anders tijdens het leven? Lastig dilemma hoor. Stemt tot nadenken en het moet eigenlijk ook voeren tot een verandering (bij mij).’ *Wat gebeurde er toen u de column las?* ‘Het kwam hard binnen. Ik zag mezelf zitten. Ik had dat zomaar zelf kunnen zijn.’ *U benoemt het gedrag van de vrouw: ‘Controledrift? Passie voor je werk? Vasthouden aan routine? Of zo verweven geworden met je werk?’ Bedoelde u dat negatief of positief?* ‘Positief. Ik snap die vrouw goed en kan me haar passie helemaal voorstellen. Ik hou ook van mijn werk, deels “ben’ ik mijn werk. Een vriendin reageerde eveneens op de column en zei later ‘uiteindelijk is werk maar werk’, maar dat geldt niet voor mij. Natuurlijk, ik heb een gezin, waarmee ik ben verweven, maar ik ben iemand die z’n werk heel leuk vind. Ik ben ook verweven met mijn werk.’ De column leidt tot een dilemma “Waar staat mijn gezin? Waar staat mijn werk?” Zijn zonen en dochter -drie twintigers- zien hem doen wat de vrouw in de column deed. Maar zijn vrouw heeft hem laten weten dat ze de laptop uit zijn handen zal trekken, mocht hij hetzelfde doen, ooit… Udo herinnert zich ineens een managementgoeroe die klanten meetroonde naar begraafplaatsen waar ook ter wereld en ze dan hardop de teksten liet voorlezen. Op zerken staat te lezen dat een liefste, een man, een echtgenoot is overleden, nooit zul je lezen ‘hier ligt onze directeur’. Je wordt niet door je personeel ten grave gedragen. *U sloot uw reactie op de column af met ‘Lastig dilemma hoor. Stemt tot nadenken en het moet eigenlijk ook voeren tot een verandering (bij mij).’ * ‘Ja, er is een zaadje geplant. Ik praat daarover al met mijn gezin. Over waar staat mijn werk, en waar staat m’n gezin. Ik ervaar nu een balans, maar ben wel uitgedaagd dat verder te onderzoeken.’ *In een later berichtje las ik dat uw vader kort na zijn pensionering overleed. Speelt dat een rol in uw denken over deze materie?* ‘Over sterven zijn vooral gesprekken nodig. Mijn vader was 62. Het ging heel snel. Over sterven sprak je niet. Nu heeft mijn moeder van 82 kanker en praten we over het leven én de naderende dood. *En als u nu een doodstijding krijgt?* Zijn antwoord komt prompt. ‘Dan gaat die laptop meteen dicht!’ ----- Foto: Pexels