Ze zakt neer op de derde traptrede onderaan de trap. Met haar hoofd steunt ze tegen de trapleuning. Het verdriet en de machteloosheid is af te lezen van haar bleke, ingevallen gezicht.
Uitgebreid vertelt ze over hoe het met haar man gaat. Hoe de afgelopen nacht is geweest en dat ze ziet dat hij zo achteruit gaat en het zwaar heeft. Al dagen, weken en eigenlijk maanden draait haar hele leven om haar man en zijn ziek-zijn. Aan een stuk praat ze door en lucht ze haar hart. Maar niet helemaal, want er zit nog wat weggestopt. Heel diep weggestopt.
Als er een stilte valt, pak ik de ruimte met de vraag ‘hoe is het nu met jou?’. De vinger precies op de zere plek. Ze zakt wat dieper in elkaar en houdt haar hoofd omhoog om de tranen die snel haar ogen vullen niet een weg naar buiten te gunnen. ‘Dat is net zo belangrijk’, zeg ik haar zachtjes.
De tranen glijden over haar wangen uit haar rooddoorlopen ogen. ‘Nee, het gaat niet’ antwoordt ze, terwijl ze met haar vingers hard haar best doet om de tranen weg te wrijven. Ze is moe, uitgeput, maar houdt zich al weken meer dan sterk. Voor haar man die zo hard aan het vechten is, en voor de kinderen die straks hun vader gaan verliezen. Naast haar kniel ik neer en leg mijn hand als troost op haar knie.
Ze draagt deze zware taak alleen, omdat ze dat graag wil. Hulp vragen voelt als falen dus regelt ze alle zorg voor haar man en kinderen alleen. Het siert haar maar het is ook zwaar en ik gun haar zo ontzettend dat ze van ieder moment met haar man nog kan genieten. Dit vertel ik haar waarna ze antwoordt ‘nu kan het nog’ en een enorme huilbui volgt.
In kleermakerszit laat ik mij naast de trap glijden. Ik heb nog een cliënt op mijn route maar die vindt het vast geen probleem om even te wachten. We zitten er ruim een uur en even draait het nu alleen om haar. Het ene moment met heel veel woorden, het volgende in stilte. Ze zucht diep, ‘dit lucht op!’
Een week later heeft ze hulp: mensen die komen schoonmaken, koken en de kids overal mee naartoe nemen. En zij zelf? Ze heeft rust omdat ze nu al haar tijd kan besteden aan de kostbare momenten samen. En ik ben blij, blij dat door het stellen van een vraag maar vooral het luisteren naar haar er weer rust is. Rust om van ieder klein detail van het leven te genieten, tot de laatste dag, tot het laatste moment.
Eva Koenraadt is verpleegkundige in de wijkzorg. Ze publiceert verhalen op haar facebooksite , vaak over de vastlopende situatie in de (terminale) thuiszorg, waar tekorten zijn in personeel en problemen met de beschikbaarheid doordat deze zorg niet altijd volledig vergoed wordt.
Deze column is eerder dit jaar verschenen op onze website. De redactie van Carend houdt even vakantie. Op onze website en via social media delen we deze maand de meestgelezen artikelen en columns van het afgelopen jaar. Wij wensen iedereen een fijne zomer toe, op vakantie of thuis, in ons eigen land of ver weg. En voor iedereen die doorwerkt: werk-ze!
Foto: Jorm Sangsorn