Vorig jaar om deze tijd was het aan het beginnen. Het einde, bedoel ik. Ik had dat nog niet helemaal door. Natuurlijk, het ging niet goed met jou, dat zag ik ook wel. Naar buiten gaan lukte nauwelijks meer, en je zag zo grauw en je sliep zo lang. Maar dat de dood al in de buurt was, dat zag ik dus niet. Daar pieker ik soms nog over: dat ik er met mijn neus bovenop zat, en het (juist daarom?) niet zag.
Die ene verpleegkundige, die zag het wel, na de zomer. Ank heette ze, ik schreef al eerder over haar. Ze belde me vanuit het ziekenhuis waar jij lag, het was al bijna nacht. Die ochtend had een zaalarts jou verteld dat de uitslag van de laatste scan niet goed was. Zomaar, plompverloren, je was op dat moment alleen. Foute boel, en het had niet zo moeten gaan. Maar ja, het ging dus wel zo. De rest van die dag was ik bij je, totdat ik uiteindelijk, ver na het bezoekuur, naar huis moest. En toen belde Ank dus. Ze vroeg of ik bij je wilde slapen, want jij was zo bang. ‘Ja, ik denk, ik vraag het gewoon’, zei ze. Ank. Ze zag het. Dat het einde aan het beginnen was, en dat er handen moesten worden vastgehouden. ‘Ik ben in de buurt’. Dat zei ze ook nog, toen ze me een half uur later naar jouw kamer bracht.
Een aantal weken later, volop herfst inmiddels. Een gure avond, regen tegen de ramen. Jij weet niet meer hoe je moet liggen, je vindt nergens meer comfort. Er zal iemand komen van de wijkverpleging. Sinds een tijdje is dat al zo: dat er iemand komt en dat we je dan samen wassen en je huid verzorgen, met zalf die jouw pijnlijke plekken niet meer echt geneest, maar de pijn wel verzacht. De bel gaat, ik doe open. Ik zie Ilonka staan, een gedrongen vrouw in een lichtblauw regenjack, stug grijs haar, nat geworden. ‘Gelukkig, je bent er’, zeg ik. Ze loopt regelrecht de slaapkamer in en gaat op de rand van het bed zitten. Ze pakt jouw hand, ik zie dat ze ziet hoe jij kijkt. ‘Wat is er lieverd’, vraagt ze. ‘Het gaat niet meer’, zeg jij. ‘Nee’, zegt Ilonka. We zijn, alle drie even stil. En dat is goed.
Nog een poos later zit de huisarts in onze woonkamer. Zij gaat het in gang zetten: jouw palliatieve sedatie. Er zijn ook vrienden, er wordt gewacht. Op wat er gaat gebeuren, en op jouw ouders en je zus, uit Groningen. Ik heb ze gebeld, jij zal in slaap worden gebracht, het is allemaal ineens zo snel gegaan. Ik zit bij jou, ik streel je dun geworden haar en fluister dat je moeder, vader en zus echt onderweg zijn. Het schemert al als ze aankomen, ze gaan bij je zitten. zo lang als het moet. Als ze de slaapkamer uit zijn geschuifeld steekt de huisarts voorzichtig haar hoofd om de deur. Of het goed is zo, vraagt ze. Ik knik. Even later, als ze jou de eerste injectie heeft gegeven, loopt ze terug naar de woonkamer om haar jas te pakken. Ik hoor hoe ze iedereen sterkte wenst. Daarna hoor ik hoe ze de voordeur zachtjes achter zich dicht trekt.
Zalf op een wond. Niet genezend, wel verzachtend. Zo voelt het als mensen nabij zijn als het bijna zover is. Misschien is het geen toeval dat ‘nabij’ en ‘bijna’ uit dezelfde lettergrepen bestaan.
Caroline Perrée heeft een eigen website: 'Verhalen over rouwen met de R van roze: vanwege de kleur van mijn liefde, én omdat ik in mijn nabestaan blijf proberen om in zwarte wolkenluchten toch de stukjes kleur niet te missen. Geluk Gehad gaat over wat kwijt is én wat blijft, over pijn én troost.'
Rouwen leer je pas echt als je ermee te maken krijgt. Rouwinformatie.nl helpt je rouw beter te begrijpen. Bij jezelf en bij een ander, met informatie waar je wat aan hebt.
Tijdens het congres Rouw en Nazorg, op 21 januari 2026, duiken we samen met vier toonaangevende sprekers in de vele gezichten van verlies. Vanuit spiritueel, psychologisch, cultureel en ethisch perspectief belichten zij hoe we betekenisvolle ondersteuning kunnen bieden aan mensen die rouwen. Met verhalen uit de praktijk, wetenschappelijke inzichten en praktische handvatten. Meer informatie? Klik hier