Pleisterplek. Een rubriek -kort maar fijn- over dat ene dierbare plekje in je huis of je tuin of je auto of zomaar ergens onderweg, waar je even heel fijn herinnerd wordt aan degene die er niet meer is. Waar je regelmatig bij stilstaat en je weer even zorgeloos weet en voelt dat diegene nog bij je is. Vandaag aflevering vier, geschreven door Siem (10).
Wat zien we?
Dit is mijn herinneringenplek. Met een foto van mijn oma . Er staat een speelgoedautootje bij dat vroeger van mijn opa was. Ik kreeg het twee jaar geleden van papa op mijn verjaardag. En er staat ook een beeldje van een roodborstje en van een kiwivogel, die was ook van oma. Het roodborstje heb ik gekocht toen ik wist dat oma dood zou gaan. Ik kocht er twee. Een gaf ik aan oma en een hield ik bij me. Op haar sterfdag gaf zij hare aan mij en ik de mijne aan haar. Zo heb ik toch nog iets van oma bij me. Ik vind het een mooi vogeltje. Laatst heeft de kat ermee gespeeld. Het is van vilt, dat is nu lelijk en er is een oogje af. Ik mis de gezelligheid nu oma er niet meer is. Maar iedere keer als ik een roodborstje zie ben ik weer een beetje dichtbij haar.
Toen ze overleed..
Voelde ik me niet fijn. De laatste nacht sliepen we met zijn allen in het hospice bij mijn oma. Mijn broer en mijn moeder en ik mochten bij haar op haar kamer slapen. De kamer veranderde in één groot bed. Ik las stripboeken en mijn broer heeft de hele nacht de hand van mijn oma vastgehouden. Het was gezellig en verdrietig. De volgende dag, vlak voordat ze ging sterven, kon ik niet meer praten, mijn hoofd ging op slot. Dus ik heb ook niks gezegd. Ik heb een hand gegeven. Ik wou eigenlijk nog wel iets zeggen, maar het lukte niet. Ik gaf haar mijn roodborstje en ik kreeg haar roodborstje. Ze pakte mijn hand vast en keek me aan. Mijn vader en moeder waren bij de euthanasie en ik wachtte in de huiskamer van het hospice met mijn broer en zusje en een vriendin van mama. Ik probeerde afleiding te zoeken. Toen oma dood was wilde ik niet kijken, ik vond het eng. Ik was bang dat ik alle fijne beelden van oma in mijn hoofd zou vergeten. Een paar dagen later heb ik het toch gedaan. Samen met mijn moeder heb ik eerst door een kier van de deur gekeken, toen naar het voeteneind en toen wilde ik zien waar de knuffel van het roodborstje lag. Die lag in haar elleboog en om hem te kunnen zien moest ik dichterbij de kist gaan staan. Het hielp me. Het was eigenlijk helemaal niet zo eng en alle herinneringen in mijn hoofd bestaan nog. Na afloop was ik opgelucht. Ik hoop dat mijn verhaal andere mensen, die niet durven te gaan kijken als iemand van wie ze houden is overleden, kan helpen.
Inspirerend? De Carendredactie nodigt je uit om jouw pleisterplek te delen. Mail een foto van jouw pleisterplek naar redactie@carend.nl en vertel ons wat we zien, waarom deze plek bijzonder voor je is en hoe je terugkijkt op het overlijden van jouw dierbare in maximaal 500 woorden. (alle inzendingen worden met aandacht gelezen en geredigeerd)
Beeld pleister: Sonja Rachbauer