De gesprekken die wij met de ouders voeren, emotioneren mij elke keer weer. En soms komt een verhaal harder binnen dan anders. In het geval van Sandra’s levensverhaal raakte één specifieke zin mij heel erg.
Zijn zoon oogde wat verloren, zo in zijn eentje naast het bed van zijn pa. Op zijn gezicht las ik die vreemde mix van berusting en intens verdriet. Dat eerste moment als het ineens stil wordt, moet voor de familie overweldigend zijn.
Er gebeurt iets wonderlijks met zorgverleners die zelf te maken krijgen met ziekte en dood. Als we aan de andere kant staan, achter de grens van witte jassen en dossiers, dan weten we niet zo goed meer wat we moeten.
Met de verkiezingen in zicht wil ik een heet hangijzer in de gezondheidszorg aansnijden. Door slimme praatjes zijn mensen gaan geloven dat de discussie over peperdure medicijnen alleen maar draait om geld. Het wordt weggezet als ordinaire b...
Het idee dat zij hier ook slaapt vannacht, in het hospice, troost me. Ze aait de wang van mijn moeder en noemt haar liefkozend vrouw als ze haar vraagt of ze pijn heeft.
Natuurlijk hoopte ik dat ik het zou redden en had ik graag meer tijd gehad met mijn lief en de kinderen. Ja, soms ben ik boos en voelt het oneerlijk. Maar meestal ben ik blij en dankbaar.
